Hîngeha Kurdî

Çavên te yên reş, bi agirê şoreşê diteyîsin, Dema ku dilê min bi te ra dibe, ji bo azadîyê lê dixe. Gotinên te mîna bayê di guhên min da dipistin, Bi evîna têkoşînê ya bêhempa, di her tîpekê da hêvîyê dide. Kenê te biharê tîne dilê min, Mîna berxwedana şervanên şoreşger. Lêvên te stranên herî xweş distêrin, Her sengerek ku em bi dest dixin, her wekî ku em desthilatdarîyekê îlan dikin. Destê te di destê min da ye, her kêlî tijî şer e, Dem disekine, dîrok ji nû ve tê nivîsandin. Em bi we ra tev li meşa şoreşê dibin. Her gava ku em diavêjin, bieşq e û tijîhêvî ye, em ê dahatûyê bi destên xwe yên hine bixemilînin. Em mîna şervanên şoreşger bi agirê evînê dişewitin, Em li her alî, li çîya û qadan banga azadîyê dikin. Bi şev em wekî stêrkên tarîyê dibiriqin, Em hêvîyê di dilê xwe da mezin dikin, mîna ku me soz dabe bawerîyê. Em bi evîna te dijîn, em ala şoreşê bilind dikin, Di çavên me da hêvî, di dilê me da bawerî. Em bi te ra, ji nû ve ji dayik dibin, Dilê me bi sirûda binavûdeng a şoreşê

Di quncikên bisî da raz veşartî ne, Rastîyeke razber, axîneke bikeser. Bi ximav û pênûsê serpêhatîya xwe dihûnim, Di hestan da mîna dewseke kûr a veşartî. Saeta ku pêşda diçe, risteyeke bêwext e, Di dema qerisî da bîranîn tên jîyandin. Her rêzek gerdûneke berfireh dihewîne, Awirek jî raza jîyanê. Tîrêjeke ronahîyê, çirûskeke hêvîyê, Bi van her duyan tenêtîya gîyanê min li ber xwe dide. Ez bi qewlikan bi demê ra şer dikim, Padîşahîya hemû zordestan bi peyvikan dikujim. Bawer Agirî 

Xeyal di tarîya şevê da deng vedidin, Wêneyê pêşerojê bi çengek hêvî tê xêzkirin. Çîrokên paşerojê di nav bîranînan da bang dikin, Sira herî giranbiha ya azadîyê di sirûdê da veşartîye. Her gava ku li erdê dikeve, nîşaneya berxwedanê ye, Ronahîya ku di çavên me da pê dikeve, hawirdorê dironîne. Em bi gotinan digihêjin dilan û hestan, Em bi hev ra dimeşin, di bîranînên  jîyanê yên herî xweş da. Şevên tijîstêrk ên biriqandî yên li asman, Bêdeng gazî çîrokên efsûnî yên herheyî dikin. Em bi hev ra bihêz in, dema ku em  bi hezkirinê hev hembêz dikin, Em bi hev ra dihûnin destana herî xweş a azadîyê. Bawer Agirî

Şeveke tarî, dilekî tijî xem, Ew li gîyanê min ê winda digere, ne aqilmend û ne hewcedar e. Qelareşk li ser çiqila darê radiweste, diqîre, “Dilê min wekî dengbêjên hesretkêş e.” Xeyaletê min di nav sîyan da digere, Bêdengîyeke razdar xemgînîya min dorpêç dike. Çavên min ewr in, ez tijî baran im, Ketim nav lepên birûskê, tarîyê ez pêçabûm. Mîna ku herikîna demê rawestibe, canê min winda bûye, Di nava bêdengîyê da, dil bi hizirînê tijî bûye. Gîyanek li aramîya herheyî û li derîyê vekirî yê herheyî digere, Bêhna sar a qerisî ruhê min dipêçe, ez nacemidim, lê dihelim. Di bêdengîya şevê da, gotinên tal diherikin, Bişirînek ji nişka ve jîyanekê tîne, xemgînîyê di çavên min da vedimirîne. Çîrokek tê gotin, di straneke coşdar da, ez aramîyê dibînim, Ez kûr di gîyanê xwe da di şopa wê da dimeşim. Bawer Agirî

Xemgînî li ser rûyên gîyanên winda ye, Hêsir kom bûne li ser dilên perîşan.  Li ser şopa xeyalên bimij ên bêdeng, Perdeyeke reş li ser hêvîyan hatîye pêçandin. Demekê bihêz bûn, demekê bicoş bûn, Mîna çivîkên azad li asîman difirîyan. Lê di bin nîrê keştîyên dagirker ên demê da, Mîna şêrên westîyayî yên ber bi bêdawîtîyê ve çilmisîn. Li ser rûyê wan şîneke xemgîn veşartî ye, Di şevên bêxew da jîyana xwe ji dest dane. Çîrokên paşerojê di bîra wan da deng vedidin, Ji îradeya xwe bêpar hatine hiştin, derîyên vîna wan girtî ne. Lê hûn ne bêçare ne, ez ji dil ji we ra bibêjim, Hûn dikarin pêlên bindestîyê têk bibin. Rabin, hêza ku di dengê we da deng vedide û zinaran tîne xwarê kifş bikin, Meşa xwe ya serkeftinê dest pê bikin û li jîyanê vegerin. Li pişt tarîyê ronahîyeke veşartî heye, Tenê hewl bidin ku wê di dilê xwe da bibînin. Ji bo kesên ku îradeya wan ji destê wan hatîye standin, Rojek ê bê têkoşîna we yê bi xwe ra rojên azad û serkeftinê bîne. Bawer Agirî

Dema ku êvarên sar li lûtkeyên xwe dimeşin, Dar bi dengê bayê digihin hev. Çavên te yên şîn ên ezmanî, Demên winda yên ronîya hêvîyê ne. Dil bi zimanê evînê dipeyive, Her perçeyeke wê bi evînê dişewite. Bi şev bi stêrkan ra dans dike, Cîhaneke tijî ya xewnên razdar e. Bi hatina biharê ra xweza şa dibe, Her şaxek zîl dide. Tu bi çavên xwe rengan vedibêjî, Wêneyên li ser tabloyan jîn dibin. Çem stranên xemgînîyê dibêjin, Awazên wan dikevin nava dilan. Derî heta hetayê vedibin  Û di asoyan da bi ezmanan ra dibî yek. Bawer Agirî

Ez di nava rêyên dijwar ra meşîyam, Di çavên min da biryar, di dilê min da bawerî, Dema ku ez tê dikoşîyam, min xwe dît Û her gava ku ez radibim, li ser rêya xwe bihêztir dibim. Di şevên tarî yên ku min asîman qul dikir da, Bi bêhêvîtîyê ra têkoşîyam, min li stêrkan dinihêrî, Ez her gav bi dilpakî li pey mucîzeyan gerîyam, Li pişt her astengîyekê, min gaveke din ber bi pêş ve avêt. Ez ne di bahozan da şikestim, ne jî bi derbeyan, Min bi bêhnfirehî, bawerî û têkoşîna saxlem xwe ragirt, Her çend rêwîtîya min dijwar bû jî, min dev jê berneda Biryardarî û daxwaza di min da, ez bi hêz kirim. Kesî şerê di hundurê min da nedizanî, Û li pişt hêsirên çavên min çi veşartî bûn, Lê hêvîyên di hundurê min da bi her êşê ra mezin bûn, Min barê xwe bi biryar hilgirt, bê rawestan tê  koşîyam. Stêrk ne di rojên tav da, lê di tarîyê da dibiriqin, Ez dizanim ku rêyên dijwar çîrokên xweş vedibêjin, Têkoşîn û berxwedan wateya jîyanê tacîdar dikin, Min zor û zehmetî kişandin, ez li ser rêya xwe bê rawesta

Dengê bilûra bayê di guhan da ye. Rêwîyek bi dilekî tijî evin dikeve ser rê Bi lingên xwe yên westiyayî, şopan li pey xwe dihêle. Ev rê di demên berê da bûye şahidê gelek deman. Şopên bîranînên winda, bîranînên xemgîn. Lê rêwî dimeşe, tenê bi pêş ve dimeşe Helwesta wî bi berxwedanê ye û dilê wî tijî hêvî ye. Li serê çîyayan stêrk bi rêwîyan ra ne, Şînîya deryayê û strana bayê di guhên te de ne. Bişirînek dikeve ser lêvên te, Di ronahîya dilê xwe da tîrêjeke hêvîyê di destên xwe da digirî. Wê carekê serdana van erdan kiribû, Bêhn hê jî tezebûna bîranînan diparêze. Êşa dil û agirê evînê di hundurê xwe da dişewitînî, Demekê evîndar bû ew, niha li pey bîranînan e. Dibe ku ev rêwî di rê da bi çarenûsa xwe ra rû bi rû bimîne, Ew bi nezanî rêyên stirî yên evînê hildibijêre. Lê ew bi wêrekî, bêserûber û bêserûber pêşve diçe, Gavên xwe diavêje, dikeve nav sîyên mij ên berê. Rêwîtîya bêrêwî, dibe ku jîyan bi xwe be, Nepenî, heyecan, carinan jî dijwarî. Lê ev rêwî hêvîyê di dilê xwe da digerîne,

Li ser lûtkeyên bilind ên Çîyayê Cûdîyê, Çûkên daristanê stran digotin. Rengên kulîlkan li ber bayê direqisîn, Kêzik di bin axê da bi aramî dijîyan. Lê werin bibînin ku dijminên xedar hatine, Bi agirên xwe yên sojer daristanan dadiqurtînin. Ezman bi dûmanê ketîye û dil pê dax dibe, Xweza li Çîyayê Cûdîyê felaketê dijî. Çûkên ku baskên xwe dihejandin, li ezmên bûn ax, Di şûna bêhna kulîlkan da dûmaneke tal hat. Cîhana bêdeng a zindîyan bi erdê ve bû yek, Di bin axê da jî nekarîn bêhna xwe bistînin. Hevsengîya xwezayê xera bû, xemgînî li her derê bû, Me nikarîbû em wan rawestînin, çavên me tijî hêsir in. Çûk bêdeng in, kulîlk şîn nabin û xalxalok nemane, Dema ku Çîyayê Cûdîyê digirîya, dinya dizivirî û nedisekinî. Cihên ku berê geş bûn û difîtîyan, Niha veguherîne kavilên mirinê. Berpirsîyarî li ser milê me ye, divê em jî biqîrin Divê em xemgînîya xwezayê hîs bikin û pê ra bin. Şîyar be ey mirovahî, dem dema parastina xwezayê ye, Dar, keskahî û ajalan hembêz bikin. Şewata ku li Çîyayê Cû