Hîngeha Kurdî

Qîrîn hê jî li axa bixwîn olan dide, Ezman di navbera perdeyeke reş da, bû şahidê êşê. Bi hezaran dil sekinîn, bêdeng girîyan, Di nav hêvîyên pelçiqî da, beden diperpitîn. Rûyên bêguneh ên zarokan ji tîbûnê qelîyan, Hêsirên wan ziwa bûn, hêvîyên wan bi bayê qûmê çilmisîn. Jin hatin revandin, strana xemgînîyê di dilan da difetise, Di nav sîyên tarî da, li şopên wan ên winda digerin. Yên ku di bin erdê da ne, çîrokên xwe vedibêjin, Ezman digirîn, stêrk dizîka dilorînin. Gotin têrê nakin ku mezinahîya vê êşê dîyar bikin, Barên tijî yên bîranînan ên rabirdûyê li ser milan giran tên.   Û dîsa jî hêvî di demên herî tarî de şîn dibin, Bi hevgirtinê ra, di dilan da ronahîya hêvîyê mezin dibe. Destanên ku bi hev ra hatine nivîsandin, tu carî nayên jibîrkirin, Silav li Êzidîyan, bi duayên jidil. Bawer Agirî

Li asmanan qîrînên bijan, Li erdê lingan bi şopên xemgîn dews vedikirin. Ew erd, demekê rengo rengo bû, Lê tarîyê birîneke kûr di dilan da vekir. Ji çavan hêsir diherikîn û hizirê bêhêvîtîyê, Her dilopek ku diket erdê, qîrînên bîranînan ên bêdeng diafirandin. Demekê li vê axê ken hebûn, Niha bêdengî serdest e, şîn dîlanê digerîne. Jin, zarok winda ne, dil daxkirî ne, Hêsir dibarîyan, tarîyê hêvî bi xwe ra bir. Ev erdnîgarî berê welatê aştîyê bû, Lê niha ew destaneke tijîbirîn e û bi rondikên çavan hatîye nivîsandin. Ji bîr nekin ku hêvî her gav şîn dibe, Tarî derbas dibe û ronahî ji nû ve çêdibe. Em ê bi dilên yekgirtî vê dema dijwar derbas bikin, Berpirsyarîya me ew e ku em pêşerojê bi yekîtî û hezkirinê geş bikin. Bawer Agirî